Mijn eerste aparte account gerelateerd aan ASS had al wel gelijk als naam fant.asstisch maar gaf alleen prijs over mij dat ik op mijn 31e de diagnose had gekregen. Als naam durfde ik alleen nog maar mijn initialen in te vullen en als profielfoto had ik een close up foto van de keukentafel, van zo dichtbij genomen dat het alleen maar een lichte houtkleurige vlek was.
Ik wilde wel graag wat meer gaan volgen over (mensen met) ASS. En er later zelf ook wat over delen. Eigenlijk wilde ik dat delen al wel nu, maar dat bleef een beetje te spannend. Dat “vreemden” weten dat ik ASS heb is prima, maar als dat betekent dat iedereen in mijn omgeving het daarmee ook te weten zou kunnen komen, was toch nog te spannend (hoewel er natuurlijk helemaal niks mee is!). Dat mensen die mij kenden daar dan van alles over konden vinden belemmerde me nog. Ik wist zelf nog amper wat ik er allemaal van vond. Het aparte en zo gescheiden account had ik deels een beetje vanwege de anonimiteit op deze manier aangemaakt, maar deels ook zodat als ik gewoon even op m’n oude Instagram account wilde kijken, ik niet overdonderd werd door allemaal berichten rondom ASS. Zo kon ik zelf een beetje kiezen wanneer ik het opzocht.
M’n initialen werden langzaam vervangen door steeds meer een stukje van m’n naam en m’n profielfoto werden eerst foto’s van mijn achterkant. Tot het moment afgelopen week daar was, daar om alles eens aan elkaar te knopen. Ik wil graag cursussen gaan maken over hoe gezond eten voor iedereen toegankelijk kan zijn (ik moet nog even werken aan de pitch, I know haha) en ik snap dat mensen niet zomaar iets van je kopen. Dat het daarbij kan helpen als mensen je wat beter kennen. Om mensen je te kunnen laten leren kennen, moet je natuurlijk wel wat delen over jezelf. En hoewel ik eerst het stukje ASS ook daarin nog lastig vond om te delen, vind ik het daar nu wel tijd voor. Het voelde ook raar om steeds meer te delen, maar te zwijgen over de grote rol van therapie en ASS. Misschien had ik het nodig voordat ik er openbaar over kon delen om eerst m’n therapie afgerond te hebben, om het allemaal ook voor mezelf te kunnen valideren, of zo..
Dus maakte ik vorige week direct na m’n laatste keer therapie “zomaar” wereldkundig dat ik ruim 5 jaar therapie heb gehad. En zijn er voor de doorklikkers al linkjes te ontdekken met neurodivergentie en ASS. En dat is dan nu maar zo. Sterker nog, dat is eigenlijk de bedoeling. Nog steeds spannend, maar ik sta er wel achter. Ik sta achter mijn complete plaatje Het enige wat ik nog lastig vind is de uitkering die ik krijg. Hoewel ik heus wel weet dat ik ondanks dat alsnog wat kan betekenen voor de maatschappij en ik hard bezig ben om op m’n eigen manier zelfvoorzienend te worden, wringt het eerlijk gezegd toch nog dat dat nu nog niet het geval is. Dus dat is nog werk aan de winkel. Zowel met betrekking tot hoe ik me daar over voel, als dus m’n eigen onderneming opzetten!
Tijd om te durven, tijd om te beginnen wat ik eigenlijk al zo lang wil, tijd om naast het vele denken ook te gaan doen. Tijd voor m’n coming out, want zo voelde het.
En daarmee werd het me ook gelijk het weekje wel ;) Soms denk ik, ik red het toch allemaal prima, wat nou therapie en ASS, maar dit was wel zo’n week dat ik blij was dat ik op alle therapie en de duidelijkheid die de diagnose heeft geschept kon terugvallen :)
Mijn fantasstische week
Achteraf had ik wellicht al beter kunnen inschatten dat zo’n afronding van zo’n lang therapietraject gepaard zou gaan met de nodige prikkels. Emoties en veel sentimentele gedachten. En dat ook het opstarten van een Instagramaccount, wat tevens uit de anonimiteit stappen betekende, net zo. Als ik dat beter had ingeschat qua prikkels en energie, dan was ik er wellicht minder door overvallen. Anderzijds was de uitkomst dan ook weer niet heel anders geweest, want ik wilde al die dingen die tot deze overprikkeling hebben geleid alsnog doen. Al had ik dan misschien tussendoor toch wat bewuster wat ontprikkelmomentjes kunnen inlassen, om daarmee, hopelijk, er tussendoor voor te zorgen dat het leeglopen op energie tussendoor even pauzeert en daarmee de energie per saldo minder hard naar beneden loopt. En net zoals ik alle dingen voorafgaand aan de overprikkeling wilde, wilde ik graag alle geplande dingen voor de week erop natuurlijk ook graag door laten gaan. School. En ook echt wat concreets maken voor werk. En zonder vertraging van de overprikkeling natuurlijk. Dus daar gaat het al mis, ten eerste kon eigenlijk al niet alles en vervolgens kan ook niet alles. En moet er toch een compromis gevonden worden. En dat had ik nu. Dat kan ik nu. Dat kon ik eerst veel minder. En gelukkig is de impact van de overprikkeling daarmee minder erg. Voeg daar nog aan toe dat ik inmiddels al veel langer aan prikkelmanagement et cetera doe, waardoor de basis van waaruit ik weer even op moet krabbelen heel anders is dan van al maanden in het rood te hebben gezeten. Dus het was even heftig, en ja, ik moet er de komende week waarschijnlijk ook nog rekening mee houden in m’n dagelijkse doen, maar het komt en het is goed zo!
Overprikkeld aan deze week beginnen had echt invloed op m’n mentale veerkracht; ik kan dingen dan minder makkelijk in perspectief plaatsen, dingen zijn eerder kut of overwhelming dan dat ze dat zouden zijn met een meer opgeladen mentale batterij. En in dat licht had ik ook een hele vervelende wachtdag. Of nou ja, de dag op zich was nog wel oké, maar veel last gehad van het wachten op mailtjes en een telefoontje die duidelijkheid zouden geven. Als ik dus al een beetje mweh ben, dan heb ik veel meer last hiervan en een grotere drang naar die duidelijkheid en daar dus ook veel meer door afgeleid op zo’n dag.
Inmiddels kan ik wel beredeneren dat ik, voor mijn doen nu naar verhouding, in zo’n week ook veel meer in m’n hoofd heb gehad. Hoewel de therapiedruk dan nu minder is, is de ruimte die dat inneemt in m’n hoofd natuurlijk niet opeens nul (sterker nog, elke keer als ik m’n bosje bloemen op de keukentafel zag staan die ik kocht na afloop van m’n laatste therapiesessie, krijg ik juist nog een dikke glimlach). Daar is de druk van iets nieuws begonnen zijn, wat je ook nog graag tot een succes wilt maken, bij gekomen. Plus nog wat meer druk van school dan anders omdat we weer aan het einde van het blok zitten. Dus deadlines hebben. En precies, we. We hebben deadlines. Dus ook nog groepswerk. Voor beide lopende vakken, dus ook nog de druk van werken met groepsgenoten en dat voor twee vakken naast elkaar.
En dan zijn er nog zo maar wat van die andere dingetjes in de week die een week een week maken. Dingetjes die me bezig hielden en dingen die een week juist ook leuk maken Na berichtgeving over allergieontwikkeling erdoor met hele nare gevolgen besloot ik voorlopig maar afscheid te nemen van m’n pinkgellac nagels waar ik juist al maanden echt heel blij van werd. Miste ik de automatische piloot even, alles is zo nieuw voor mij in het ondernemen! Ik nam m’n eerste filmpje op voor de cursus Duurzaam Doorgaan. Ik deed 6 uur over een taakje waarvoor ik 1 uurtje had ingepland maar reflecteerde wel even op m’n perfectionisme. Kreeg ik ondanks dat ze mij dus soms veel meer tijd kostten dan ik dacht wel dingen gedaan. M’n (ook eerste ;) ) webinar voor voedoffout met bijbehorende linkjes gefixt bijvoorbeeld. Voelde ik me ’s avonds weer moe maar voldaan als ik uitgeteld op de bank plofte, zoals ik dat “vroeger” ook wel heel fijn kon vinden na een werkdag. En ondanks dat ik heel hard tegen mezelf riep: “Ik merk dat ik nog moe ben van alle afgelopen prikkels dus ik doe vanavond maar rustig aan,” zat ik wel van maandag t/m vrijdagavond nog achter m’n laptop wat eigenlijk anders zelden gebeurt. In ieder geval zeker niet elke doordeweekse dag.
Maar wat ik vooral juist lekker vertrouwd bleef doen was elke dag een stukje lopen :)
Op naar de komende fantasstische week!
Reactie plaatsen
Reacties